เพลงไทยให้สาระ

ช่างร้ายเหลือ

...ช่างร้ายเหลือ ช่างร้ายเหลือ	...ช่างร้ายเหลือ	คนอะไรไร้ความปราณี
ช่างร้ายเหลือดี	ภูตผีตนใด	สิงใจเธอนั่น
ร้ายเหลือใจ	ไยเป็นพราน	ผลาญพรหมจรรย์
ช่างร้ายเหลือทัน	เหยียดหยันประณาม	หยามกันเรื่อยไป
ปากอย่างหนึ่ง	ใจอย่างหนึ่ง	สุดจะหยั่งถึงได้
คำ ...จากปาก หากผิดใจ	ใจฉันหมองหม่น
ช่างร้ายเหลือเกิน	เพลินตามคำช้ำในใจตน
ช่างร้ายเหลือคน	สุดค้นคนใด	ไหนทรามเท่าเอย
ปากอย่างหนึ่ง	ใจอย่างหนึ่ง	สุดจะหยั่งถึงได้
คำ ...จากปาก	หาก ผิดใจ	ใจฉันหมองหม่น
ช่างร้ายเหลือเกิน	เพลินตามคำ	ช้ำในใจตน
ช่างร้ายเหลือคน	สุดค้นคนใด	ไหนทรามเท่าเอย...

ชาตินี้ชาติเดียว

...อัด อั้น ตันอุรา	อกเราเอ๋ยเกิดมา	พบพาแต่ความผิดหวัง
บาปเคราะห์ไม่สิ้นโผผินประดัง	ชีวิตแสนเบื่อแสนชัง	บางครั้งคิดไปขอตายดีกว่า
...อัด อั้น ตันทรวงใน	อกเราเอ๋ยผิดใด	หรือต้องสาปไปให้บาปหนา
ผิดหวังทุกอย่างหมางใจเจียนบ้า	รอยช้ำบนคราบน้ำตา	จะทรมาถึงปานใด
...หวน คิด ครวญ เทวศ์	มอง ตัว เหมือน เศษคน จนใจ
ไม่เคยคิดแข่งบุญใคร	อกเอ๋ย แปลกใจ	เกิดมาอย่างไรผิดหวังทุกครา
...อัดอั้น ตันฤดนี้	อธิษฐาน ชาตินี้	ขอเพียงชาติเดียว เถิดหนา
กราบแล้วเทพไทเห็นใจเมตตา	ให้ฉันสิ้นบาปพ้นพา	อย่าตามลามมาชาติหน้าอีกเลย .
...อัด อั้น ตันฤดี	อธิษฐาน ชาตินี้	ขอเพียงชาติเดียว เถิดหนา
กราบแล้วเทพไทเห็นใจเมตตา	ห้ฉันสิ้นบาปพ้นพา	อย่าตามลามมาชาติหน้าอีกเลย..

ชายสามโบสถ์

...คำคนประณาม	ชายสามโบสถ์ทราม	ชั่วช้าสามานย์
ประนามหญิงสามผัวผ่าน	เป็นคนจันฑาล	ไม่ขอคบพา
โธ่ เอ๋ย อนิจจา	โกนหัวฝากตัวในศาสนา	แต่คำเขาว่าปวดใจให้คิดทุกที
มีมารผจญ	สุดแสนจะทน	บวชแล้วจำลา
จากเรือนเหมือนเสือหนีป่า	มารเสาะตามมา	จองล้างราวี
บวชแล้วสึกทุกที	เป็นเสียอย่างนี้ แหละพี่น้องเอ๋ย	ดังคำเขาเอ่ย บวชเสียผ้าเหลือง
ข้าบวชมาแล้วโบสถ์หนึ่ง	ซาบซึ้งได้แทนคุณแม	ค่าน้ำนมแก แทนทดหมดเปลือง
มารตามทวงหนี้	มีเรื่องต้องแหกผ้าเหลืองสึกมา	มันฟ้องอุปัชฌาย์แค้นข้ากลัดหนอง
คนมองข้าทราม	เหยียดหยามหมดดี	ต้องหนีหน้าไป
เกือบเป็นเสือสางเสียใหญ่	ข้าต้องกลับใจ	ไหว้พระคุ้มครอง
บวชซ้ำใหม่ใคร่ปอง	ใจหวังสร้างบุญในโบสถ์ที่สอง	พึ่งธรรมะส่องที่สร้างบาปมา
ข้าเป็นชายสองโบสถ์	หากโบสถ์สามนี้ยังไม่แน่	โลกหมุนปรวนแปรสุดแท้จะพา
กลายเป็นชายชั่วดังว่า	หวังศาสนากลับใจ	แต่แล้วเหตุไฉนเขาไม่อุดหนุน
จึงวอนไหว้วิง	ชายหญิงที่ฟัง	ด้วยน้ำตาคลอ
โปรดจงสงสารขานต่อ	แต่พอข้ามี	บาปเคราะห์ก็บุญ
ข้าหวังพึ่งพุทธคุณ	เซแล้วอย่าซ้ำย่ำเหยียบจนซุน	ร่มโพธิ์พระอุ่น ข้าขอบวชนาน...จนตาย...

ชีวามาลา
คำร้อง แก้ว อัจฉริยะกุล ทำนอง เอื้อ สุนทรสนานมาลา

ลมโชยโบยมาหอมกลิ่นผกา น่าชื่นใจ ลมโบกโกรกไหวไกวแกว่ง

หลายพันธุ์มากแย้มบางงามดี สีนวลแซม สอดแกมสีแดงแกมม่วง

มาลีดอกใดสวยสดชื่นใจ ได้ชื่นชม เคยเก็บเสียบผมจนร่วง

ฉันชมว่างามเดี๋ยวพลันทราม ช้ำโรยร่วง ดอกใบทั้งปวงโรยได้

คิดหวลครวญใคร่ทั่วไป หาได้แน่ กลับกลายเปลี่ยนแปรทุกวันไป

ดอกไม้ยังโรยเหี่ยวโหยโรยไป เราทิ้งทันใด หล่นอยู่ในกลางดิน

คนเราเกิดมาแม้นเปรียบมาลา ก็เช่นกัน มีแต่แปรผันกลายสิ้น

นิจจาเปลี่ยนแปรเดี๋ยวเจ็บและแก่ ผันแปรอาจินต์ ร่างกายฝังดินสิ้นเอย

ชีวิตกับความรัก
คำร้อง แก้ว อัจฉริยะกุล ทำนอง เอื้อ สุนทรสนาน

สิ่งสัมพันธ์ในดวงใจ ชีวิตใด ๆ ในโลกเรานี้

สัตว์หรือคนก็ดี ความรักย่อมมีประจำใจ

โลกหมุนเวียนตามเวลา ความรักมีมาไม่ว่าแห่งไหน

ไม่พ้นกันไปได้ โลกเป็นฉันใดรักเท่านั้นคงดี

รักย่อมไม่เลือกคน สูงต่ำมีจนรักคอยปะปนทั่ว

ความรักไม่เลือกพื้นที่ ในป่าพงพีก็มีตามมา

รูปสำอางแลงามดี รูปโฉมโทรมทรามน่าเกลียดนานา

ความรักมีทั่วหน้า จะงามโสภาหรือชั่วช้าน่ากลัว

โลกของเรายังยืนยง ความรักยังคงตามเกี่ยวพันพัว

เปรียบเหมือนเงาตามตัว ความรักเกลือกกลั้วอยู่ทั่วไป

ขาดรักไปคงระทม ชีวิตจะตรมขมขื่นเพียงไหน

โลกนี้คงอยู่ได้ ด้วยมีน้ำใจรักกันไว้ไม่คลาย

รักพรากไปจากใคร ว้าเหว่ดวงใจหมองมัวทวีไปมิวาย

ชีวิตก็คงเหงาตาย ใครอยู่เดียวดายจะตายเร็วไว

สิ่งสามัญธรรมดา ถึงแม้ราชายาจกทั่วไป

เศรษฐีผู้ดีไพร่ จะไปหนใด หนีไม่พ้นรักเอย

ชีวิตกับความหลัง
คำร้อง แก้ว อัจฉริยะกุล ทำนอง เอื้อ สุนทรสนาน

คนเรามีกรรมมั่น เกิดมาต้องฝันด้วยกันทุกคน

ย่อมลำเค็ญเพราะเป็นคน วันหนึ่งคงดลผลไกล

ชะตาเวรกรรมซ้ำร้าย บุญกลับกลายขาดหายเมื่อไร

ดวงชีวันน้อย ๆ ลอยไป ลมหายใจสิ้นพลัน

เกิดมาทุกคนชาตินี้ ทุกคนอยากดีด้วยกัน

ต่างมีหวังมั่นทุกวัน ผูกพันมั่นหมาย

เมื่อความหวังพลาดขาดผล ฝืนใจสุดทนความอาย

เกิดความแหนงหน่าย ฉันตายยังดีเสียกว่า

หากเรื่องหวังไม่คลายหายคืน ชุบชูใจชื่นชักพา

เปรียบปานหยาดธารใหลมา ชะโลอุราเร้าดวงใจ

เมื่อหมดหวังที่คอยหา ฉันคงต้องลาโลกไป

เกิดมาเสีใหม่คงสมใจ กว่าในชาตินี้

ชีวิตกับดอกไม้
คำร้อง แก้ว อัจฉริยะกุล ทำนอง เอื้อ สุนทรสนานมาลา

ดอกไม้ที่ในโลกนี้ เรารู้ได้อย่างดี ว่างามสดสีทั้งนั้น

ปวงมาลีมากมีมากมายต่างพรรณ สวยงามทั่วกัน เพื่อความสัมพันธ์ชื่นชม

บุบผามาลีประดับความงาม หาใช่เพื่อเลวทราม แต่มีเพื่อความนิยม

บุบผามาลีมีไว้ดูและตม ไว้ชะโลมอารมณ์ ไว้เพียงให้ชมนาน ๆ

ดอกไม้ที่ในโลกนี้ แจ่มใสอยู่ด้วยดี และงามสดสีสะอ้าน

ปวงมาลีเกิดมาเพื่อความเบิกบาน เล้าโลมวิญญาณ เพื่อความสำราญทุกโมงยาม

ดอกไม้สอางค์ต่าง ๆ นานา ล้วนแต่เพียงเกิดมา เพื่อความสดชื่นสวยงาม

โลกหมุนเวียนวนไปกี่หนก็ตาม ทุกนาทีโมงยาม ทวีแต่ความงามครัน

เมื่อนึกถึงตามธรรมดา ชีวิตเราเกิดมา ก็มีปัญหาทั้งนั้น

อันคนเราเกิดมาเพื่อสิ่งใดกัน หมุนเวียนแปรผัน เปลี่ยนไปทุกวันตามวัย

ชีวิตคนเราผิดกับมาลี เพราะว่าปวงมาลี สดชื่นด้วยเสมอไป

มนุษย์เราเกิดมาในโลกเพื่ออะไร ทุกวันระทมตรมใจ หรือเพื่อสุขใจแน่เอย

โชคมนุษย์

โชคมนุษย์นี้ไม่มีที่แน่นอน ประเดี๋ยวเย็นประเดี๋ยวร้อนช่างแปรผัน

โชคหมุนเวียนเปลี่ยนไปได้ทุกวัน สาระพันหาอะไรไม่ยั่งยืน

ชีวิตเหมือนเรือน้อยล่องลอยอยู่ ต้องต่อสู้แรงลมประสมคลื่น

ต้องทนทานหวานสู้อมขมสู้กลืน ต้องจำฝืนสู้ภัยไปทุกวัน

เป็นการง่ายยิ้มได้ไม่ต้องฝืน เมื่อชีพชื่นเหมือนบรรเลงเพลงสวรรค์

แต่คนที่ควรชมนิยมกัน ต้องใจมั่นยิ้มได้เมื่อภัยมา

ดอกทานตะวัน

ดอกเอ๋ยดอกทานตะวัน ผิวพรรณเหลืองอร่ามงามหนักหนา

งามเชิดชูบานตระการตา งามสง่าแง่เงื่อนเตือนใจตรอง

มวลดอกไม้หลายหลากหากถูกแสง อาทิตย์แรงร้อนเร่าย่อมเศร้าหมอง

คงมีแต่ตะวันอันเรืองรอง สู้หน้ามองตะวันมิพรั่นเอย

น้ำเอยน้ำใจ ควรผูกมิตรไว้ให้มั่นไม่หวั่นหวาม

มิใช่เคยแสวงสุขทุกโมงยาม แล้วเมื่อความทุกข์คลายวุ่นวายครัน

ต้องหัดให้ใจยงมั่นคงสู้ แม้จะรู้ว่าทุกข์สุขสันต์

หันหน้ารับเหตุการณ์ทุกด้านพลัน เหมือนดังหนึ่งทานตะวันฉะนั้นเอย

ดอกบัวไทย

หอมดอกบัวไทย แลวิลัยสวยเด่นเป็นขวัญ

หญิงเราเช่นนั้น เทียบกันแล้วเราเหมือนดอกบัวบาน

สงวนศักดิ์สงวนตัว ควรนึกกลัวเขาจะเหยียดหยาม

สาวเพียงครู่ยาม หญิงงามเพราะความรักเกียรติศักดิ์ไทย

ดูดอกบัวตูม เรานี้ยังภาคภูมิและไว้ใจ

สูงเหนือน้ำเมื่อไร นั่นแหละจึงแย้มกลีบเบ่งบาน

เห็นชาติเผ่าพันธุ์ เป็นสัมพันธ์ด้วยเกิดใจสมาน

รักจะชื่นบาน ด้วยการรักไทยนั่นอยู่ตลอดไป

ดอกฟ้าร่วง

ดอกเอยดอกฟ้า ดอกไม้เทวา ดอกฟ้างามครัน

ดอกฟ้าลาวัณย์ ชาวฟ้าพากัน ต่างฝันฝักใฝ่

แต่ปองดอกฟ้า เป็นของเทวา ชาวฟ้าพอใจ

ความรักอาลัย ดอกฟ้าเต็มใจ รักจะให้ดินชม

แต่เกียรติดอกฟ้า อยู่สูงเกินกว่า ย่อมพร่าตัวตรม

ดินชมจะสม ควรเพียรสอยชม อย่าข่มเกียรติหม่น

หากดินนำพา ไม่สอยลงมา ดอกฟ้าใจจน

ดอกฟ้าเมืองบน อยู่สูงเกินคน ไหนจะหล่นโรยลง

ดอกเอยดอกฟ้า ดอกไม้เทวา อยู่ฟ้าสูงส่ง

ลดใจรักลง ตัวนั้นไม่ปลง ทิ้งวงศ์เหิรมา

อกดินรำพัน ใช่ชั้นเดียวกัน ศักดิ์สวรรค์ต่ำกว่า

แหงนมองสองตา ไม่โน้มลงมา สุดมือจะคว้าชมใจ

มองสูงส่งเกินตา เอื้อมมือสูงกว่าใดใด

ต่อตายแล้วเกิดมาใหม่ ร้อยพันชาติใด ไฉนได้แต่คอย

หากว่าดอกฟ้า ไม่โน้มลงมา จากฟ้าสักหน่อย

หวังดินเหิรลอย ดินนั้นจะคอย จะลองเอื้อมสอยดูที

ดอกไม้กับแมลง
คำร้อง แก้ว อัจฉริยะกุล ทำนอง เอื้อ สุนทรสนานมาลา

ดอกไม้แรกบาน รูปคราญหอมยวนใจ กลิ่นจรุงฟุ้งไกล หอมอวลอบพื้นดิน

กลิ่นหอมปานใด ย่อมยั่วใจผองภุมริน วนเวียนวกบินอย่างยินดี

ชมชิมลิ้มจน อิ่มเอมน่าเปรมปรีดิ์ ชิมลองของดี พอเสื่อมศรีก็หนีเลย

สิ้นรสสิ้นชม สิ้นอารมณ์สมใจเชย บินไปลับเลย เจ้าไม่เคยคิดอาลัย

ห่างเหินเมินจากไกล ทอดทิ้งไปไม่กลับมา

ดอกไม้แรกบาน เปรียบก็ปานสาวแรกรุ่น ผลินวลละมุน เนื้อนวลนุ่มโสภา

แรกสาวแรกงาม แรกก่อความเย้าอุรา เหล่าชายหมายตาอยากจะลอง

แมลงเหมือนชาย คอยกร้ำกรายใคร่ครอบครอง พอชมสมปอง ชายก็มองข้ามหัวใจ

สิ้นสาวซูบโทรม ถูกลูกโลมสาวเศร้าใจ พรหมจรรย์เสียไปไม่มีใครเขานิยม

สิ้นสาวก็สิ้นชม สิ้นภิรมย์ตรมอยู่เดียว

ดอกไม้ใกล้มือ
คำร้อง แก้ว อัจฉริยะกุล ทำนอง เอื้อ สุนทรสนานมาลา

มวลเหล่าดอกไม้ใกล้มือ เป็นสื่อให้คนเด็ดถือชมเชย

เจ้าอยู่ในที่เปิดเผย เขาใคร่เชยเห็นเจ้าก็เลยเด็ดมา

คนเด็ดก็เพราะมันใกล้ ใครใกล้เด็ดไปสมอุรา

บานล่อใจใครจะรู้ว่า ต่างปรารถนาจะได้ชม

ทิ้งไว้หมองไหม้เสียเปล่า ขืนปล่อยเจ้าผึ้งไม่เคล้าก็เฉาด้วยลม

ทิ้งไปให้ตรมเหยื่อผึ้งเหยื่อลม ให้คนเขาชมดีกว่า

ดีกว่าจะทิ้งคาต้น โรยหล่นผู้คนไม่เห็นราคา

เจ้าใกล้มือเจ้าต้องถือว่า ไม่ใช่ดอกฟ้าที่อยู่ไกล

ดอกราตรี

ดอกเอ๋ยดอกราตรี ไม่มีสีสวยสดงดงามหรู

จึงมิใคร่มีใครใฝ่ใจดู หรืออยากรู้ว่าแฝงอยู่แห่งใด

ครั้นค่ำคืนชื่นชมอารมณ์ฉ่ำ กลิ่นเจ้าพร่ำเตือนจึงนึกถึงได้

โอ้ราตรีนี้หนาน่าเห็นใจ กลิ่นกล่อมให้นอนชื่นทุกคืนเอย

ความเอ๋ยความดี มิได้มีใครรู้สึกสำนึกถึง

แม้นทำไว้เท่าใดคนไม่พึง ปรารภนาจะคำนึงให้ป่วยการ

หากถึงคราวดับแค้นแสนทุกข์เข็ญ จึงจะกลับแลเห็นเป็นแก่นสาร

เหมือนราตรีมีกลิ่นประทินบาน จะรู้รสหอมหวานต่อค่ำเอย