![]() |
| ...พ่อจะแจ้งเจ้าจงจำคำโบราณ | อันชายชาญเชื้อกษัตริย์ขัตติยา |
| ย่อมพากเพียรเรียนไสยศาสตร์เวท | สิ่งวิเศษสืบเสาะแสวงหา |
| ได้ป้องกันอันตรายนัดรา | ตามกษัตริย์ขัตติยาแต่โบราณ... |
| ...จะเดินทางกลางป่าพนาดจน | จงผันผ่อนตรึกจำคำโบราณ |
| จะพูดจาสารพัดบำหยัดยั้ง | จนลูกนังน้ำท่ากระยาหาร |
| แม้นหลับนอนผ่อนพ้นที่ภัยพาล | อดบันดาลโกรธขึ้งจึงสบาย... |
| ...เอาปี่เป่าเล้าโลมน้ำใจคน | ด้วยเล่ห์กลโลกาห้าประการ |
| คือรูปรสกลิ่นเสียงเคียงสำผัส | เกิดกำหนัดลุ่มหลงในสงสาร... |
| ...มีความรู้อยู่กับตัวกลัวอะไร | ชีวิตไม่ปลดปลงคงได้ดี... |
| ...ถึงร้อยรสบุปผาสุมาไลย | จะชื่นใจเหมือนสตรีไม่มีเลย... |
| ...การโลกีย์ดีชั่วอยู่มัวเมา | เหมือนอดข้าวกินมันกันเสบียง... |
| ...อันกำเนิดเกิดมาในหล้าโลก | สุขกับโศกมิได้สิ้นอย่าสงไสย... |
| ...แม่เหมือนจันทร์แจ่มฟ้าไม่ราคี | จรลีอยู่พื้นพโยมมาน |
| อันชาติชายเหมือนกระต่ายที่ต่ำชาติ | สุดจะมาดที่จะมุ่งหมายสมาน... |
| ...ผู้ใดหลงลมหญิงทิ้งทำเนียบ | ไม่ราบเรียบแรงรักมักฉิบหาย... |
| ...บุราณว่ามิตรจิตร์ก็มิตรใจ... | |
| ...หนักอะไรเหมือนรักหนักอุรา | |
| หลงอะไรจะเหมือนหลงทรงมนษุย์ | ที่โศกสุดเศร้าแสนเสน่หา |
| จนลืมตัวมัวหมองเพราะต้องตา | ต้องตรึกตราตรองจิตต์เพราะปิดความ... |
| ...บุราณว่าถ้าเหลือกำลังลาก | ให้ออกปากบอกแขกช่วยแบกหาม... |
| ...เขาว่าไว้หวานนักก็มักรา | |
| ถ้ารักนักมักหน่ายคล้ายอิเหนา | ต้องจากเยาวยุพินจินตหรา... |
| ...เหมือนไก่เห็นตีนงูเขารู้กล... | |
| ...อันศึกเสือเหนือใต้มิใช่ง่าย | ไม่สบายเหมือนหนึ่งเที่ยวเกี้ยวผู้หญิง... |
| ...ชีวิตท่านเหมือนลูกไก่อยู่ในมือ | |
| แม้นบีบเข้าก็จะตายคลายก็รอด... |
| ...เหมือนมดแดงแฝงพวงมะม่วงงอม | เที่ยวไต่ตอมเต็มอยู่ไม่รู้รส... |
| ...คำโบราณท่านว่าอย่าละโมภ | ถ้าหลงโลภลาภน้อยจะพลอยหาย... |
| ...คำผู้ใหญ่ย่อมว่าช้าเป็นการ | ยิ่งเนิ่นนานก็ยิ่งเห็นจะเป็นคุณ... |
| ...ธรรมเนียมหมอรักษาโรคาไข้ | พอเดินได้ก็เรียกขวัญข้าวเขา |
| ไม่ตรึกตราปรารถทำซบเซา | ถ้าฉวยเปล่าแล้วสิอดเหมือนมดแดง... |
| ...การนินทากาเลเหมือนเทน้ำ | ไม่ชอกช้ำเหมือนเอามีดลงขีดหิน... |
| ...จะจำไกลไปอยู่ด้วยคู่ครอง | อย่าให้ข้องเคืองอัชฌาพระสามี |
| อย่าถือองค์นงลักษณ์ว่าอัคเรศ | แม่ดวงเนตรนึกว่าเหมือนทาสี |
| ต้องซื่อตรงจงรักด้วยภักดี | ถึงราตรีกราบบาทอย่าขาดวัน |
| ถ้าเธอกริ้วแม่อย่าโกรธพิโรธตอบ | ประณตนอบโอนอ่อนค่อยผ่อนผัน |
| อนึ่งเหล่าสาวสุรางค์นางกำนัล | อย่าป้องกันหึงหวงให้จริงเกิน |
| เพื่อคราวทุกข์ปลุกให้พระทัยชื่น | อย่าเริงรื่นเริดร้างทำห่วงหัน |
| ราชการภารธุระอย่าละเมิน | จึงเจริญราศรีไม่มีมัว |
| อัญหญิงดีเพราะผลปรนนิบัติ | รักษาสัตย์สู้ม้วยอยู่ด้วยผัว |
| ผัวยิ่งรักหนักหญิงนี้ยิ่งกลัว | อย่าถือตัวต่อชายจะหน่ายใจ... |
| ...ประเวณีมีทั่วทุกตัวสัตว์ | ไม่จำกัดห้ามปรามตามวิไสย |
| นาคมนุษย์ครุฑาสุราไลย | สุดแต่ใจปรองดองจะครองกัน... |
| ...ตกยากแล้วเหลือจะรักซึ่งศักดิ์ศรี | |
| ...จะยากเย็นเป็นตายวายชีวี | ตามแต่ที่ผลกรรมที่ทำมา... |
| ...ประเพณีชีไพรใจสันโดษ | ด้วยประโยชน์โพธิญาณการมรรคผล |
| ไม่พอใจให้มนุษย์ปุถุชน | อยู่ปะปนคลาคล่ำให้รำคาญ... |
| ...เหมือนตามไต้ในน้ำมาตำตอ | ถึงแค้นคอคงจะกลืนไม่คืนคาย... |
| ...ด้วยความในใจภัยสี่ประการ | |
| คือรูปรสกลื่นเสียงเคียงสัมผัส | นี่คฤหัสถ์หวงแหนไม่แก่นสาร |
| ครั้นระงับดับขันธสันดาน | ย่อมสาธารณเปื่อยเน่าเสียเปล่าดาย |
| อย่าลุ่มหลงจงอุตส่าห์รักษาศีล | ให้เพิ่มภิญโญไปดังใจหมาย |
| อย่าฆ่าสัตว์ตัดชีวิตคิดอุบาย | จะจำตายตกนรกอเวจี... |
| ...ถ้าทิ้งไว้ไหนน้องจะครองกาย | เหมือนหญิงหม้ายมิได้พ้นคนนินทา |
| ถึงมิชั่วก็เหมือนชั่วเพราะผัวจาก | เป็นหญิงยากจะไว้ตัวกล้วหนักหนา... |
| ...อันทองคำธรรมชาติใช่ทองแดง | ไม่เคลือบแฝงแคลงฝ้าเป็นราคี... |