วชิรญาณภาษิต
| ย้อนกลับ | หน้าต่อไป |
กาพย์ฉบัง
16
| เป็นหญิงยศยิ่งเพราพราย |
อย่าจงจิตหมาย |
เชยชู้เป็นคู่เคียงนาง |
| บุพเพสันนิวาสแต่ปาง |
ก่อนสมชมนาง |
เสน่ห์สนิทพิศมัย |
| ถึงอยู่นัศเรศแรมไพร |
ทางห่างเท่าไกล |
คงประสบพบสมร |
| ตามบุญวาสนาแต่ก่อน |
อย่ามีอาวรณ์ |
กังวลแสวงสวามี |
| ปรนนิบัติไว้องค์อินทรีย์ |
เสมือนดังดวงมณี |
มีสีประะเสริฐเฉิดโฉม |
| ร้อนใจอะไรชายจักประโลม |
ใครเห็นแล้วโสม |
นัสเสน่หาน่าถนอม |
| กิริยาวาจาอดออม |
จัดไว้เป็นจอม |
มงกุฎสุดานาริน |
| ความกตัญญูยุพิน |
เป็นสายเกาบิน |
สังวาลย์แลสร้อยสวมทรง |
| อัธยาศัยในอนงค์ |
จัดเป็นธำมรงค์ |
สุวรรณวิไลใส่กร |
| สติปัญญาถาวร |
จัดเป็นอาภรณ์ |
ภูษิตวิเศษเจษฎา |
| หนึ่งจิตเมตตากรุณา |
มุทิตาอุเบกขา |
เป็นผ้าสะไบใส่ศรี |
| สำหรับประดับกสัตรี |
ให้เอี่ยมองค์ฉวี |
สมศักดิ์ตระกูลกัลยางค์ |
| หญิงใดได้ทรงสำอาง |
จักงามกว่านาง |
ที่แต่งเครื่อง
ๆ อาภรณ์ |
| แม้ผู้เสาวภาคย์สุนทร |
ฟังวัจนาคำสอน |
ที่พี่ร่ำพรรณา |
| จักมียศเลื่องเดชา |
กฎทั่วชาวชวา |
ว่ากำภุญชัยสยาม |
| ดีกว่านารีรูปงาม |
ใครไม่มีความ |
ประทุษฐโทษนินทา |
| จักมีชายมุ่งหมายเมตตา |
รับขวัญหรรษา |
สรรเสริญเจริญอวยพร |
| เทวาอารักษ์ฤทธิรอน |
จักให้นามกร |
ชื่อแม่มงคลกัลยา |
| เงินทองสมบัติวัตถา |
ไหลหลั่งลอยมา |
ดังว่านทีศรีใส |
| นารีมีศรีประไพ |
แม้อยู่ที่ใด |
ที่นั้นเป็นสุขถาวร |
| ดับโศกโรคภัยรานรอน |
กำจัดดัสกร |
ศัตรูและหมู่โจรา |
| เสมือนดวงเนาวรัตนา |
ควรคู่ราคา |
ร้อยชั่งมาตั้งใส่พาน |
| ชายใดได้ชมสมสถาน |
จักมีศฤงคาร |
สมบัติสมบูรณ์พูนผล |
| อนึ่งให้นอบน้อมจอมสกนธ์ |
ปรนนิบัติผัวตน |
โดยสุจริตพิสมัย |
| ถึงมีทาสาข้าไท |
อย่าได้ไว้ใจ |
ให้หุงให้หาอาหาร |
| ตาดูหูใส่ในการ |
กลัวคนสามานย์ |
ใส่ยาจักฆ่าสามี |
| วัตถาอาภรณ์อันดี |
สำหรับสามี |
จงจีบประดับพับวาง |
| อย่าปนภูษาผ้านาง |
มลทินจักหมาง |
จักหมองจักมัวผัวตน |
| เย็นค่ำย่ำแสงสุริยน |
นั่งนอบมอบสกนธ์ |
เข้าปรนนิบัติพัดวี |
| เจรจาสำรวลสรวลศรี |
อย่าได้พาที |
คำเท็จเผด็จกล่าวกลอน |
| ผจงปัดปูที่นอน |
เรือดไรในหมอน |
จงหาอย่าให้คายคัน |
| คำใดผัวร่ำรำพัน |
สอนสั่งฟังกัน |
จำไว้อย่าให้ใหลหลง |
| จวนใกล้ไขแสงสุริยง |
ตื่นจัดบรรจง |
น้ำสรงชำระพักตรา |
| เสร็จสรรพแล้วกลับออกมา |
หุงหาโภชนา |
บรรจงอย่าให้ใครทำ |
| แต่งให้ผัวกินอิ่มหนำ |
ยกมาล้างคว่ำ |
แล้วตัวจึงค่อยหากิน |
| บิดรมารดาสวามิน |
อย่าให้ติฉิน |
รังเกียจคนหม่นหมาง |
| ไปลามาไว้ให้สำอาง |
คิดเหมือนพ่อนาง |
แม่บังเกิดเกล้าเกศี |
| พี่น้องญาติกาสามี |
เจรจาพาที |
โอบอ้อมถนอมใจกัน |
| ไปมาหาของกำนัล |
ใส่โตกเชี่ยนขัน |
คำนับให้สมพักตรา |
| ความลับผัวแจ้งกิจจา |
ไว้ในอุรา |
อย่าได้แถลงแพร่งพราย |
| ปากบอนค่อนกล่าวบรรยาย |
ผัวจักได้อาย |
ให้ควรสงวนภัสดา |
| แม้ว่าสามีโกรธา |
อย่าตอบวัจนา |
อดออมถนอมน้ำใจ |
| หายโกรธจึงค่อยเฉลยไข |
เล่าความตามใน |
ยุบลแต่ต้นเหตุมี |
| ผัวเห็นจริงดังพาที |
จิตมีปราณี |
ความรักนั้นมากขึ้นไป |
| อนึ่งสามีมีใจ |
รักร่วมพิสมัย |
สังวาสสวาทหฤหรรษ์ |
| จงมีปรีดาเสมอกัน |
อย่าทำเดียดฉัน |
ให้ขัดให้ข้องขุ่นเคือง |
| ไฟลุกฝอยลุกรุ่งเรือง |
ไฟดับฝอยประเทือง |
ให้ดับระงับตามกัน |
| หญิงใดสามีผูกพัน |
มีจิตคิดกระสัน |
ประสงค์จำนงในนาง |
| แม้รู้อย่าท่ารานทาง |
กล่าวคำให้ระคาง |
ระบัดระเบียดเสียดสี |
| อดออมถนอมจงดี |
ค่อยพูดพาที |
ประเล้าประโลมภายหลัง |
| ไฟลุกอย่าเอาเผาอัง |
จักไหม้ผองพัง |
ให้ดับด้วยสายชลธี |
| หวงหึงริษยาราวี |
จักเกิดด่าตี |
วิวาทบาดใจในกัน |
| ประเวณีเป็นสิ่งสำคัญ |
ดุจดังเพลิงกัลป์ |
จักเผาซึ่งโลกโลกา |
| รักใดไม่เท่ารักกาม์ |
มืดมิดโมหา |
ไม่คิดชีวิตวางวาย |
| ลางนางบ้างผูกคอตาย |
กินยาพิษวาย |
ชีวิตบ่อคิดอินทรีย์ |
| ลางนางด่าว่าราวี |
ราวกับทาสี |
ตะกุยตะกายกัดกัน |
| ตบตอบแย่งยื้อยือยัน |
ราวีตีรัน |
ประเจิดประจานตัวเอง |
| ใช่ผัวเขาจักกลัวเกรง |
เขายิ่งข่มเหง |
ให้เจ็บให้ช้ำร่ำไป |
| หญิงดีมีอัธยาศัย |
ตั้งจิตตนไว้ |
ให้เป็นท่ามกลางอุเบกขา |
| ตามใจสามีปรีดา |
พลอยมีเสน่หา |
เมียน้อยมันเหมือนน้องนาง |
| พูดจาอย่าให้ระเคืองคาง |
เอาใจไว้พลาง |
กับคนติฉินนินทา |
| เมื่อมันมีจิตอหังการ์ |
ล่วงเกินอิจฉา |
มันไม่เจียมเสงี่ยมใจตน |
| บอกให้ผัวรู้ยุบล |
สองหนสามหน |
ทีหลังอย่าไว้แม่มัน |
| ถ้ายั่วมัวเมาเข้ากัน |
จิตคิดบิดผัน |
ไปอยู่กับหมู่ญาติกา |
| นาน ๆ จึงเวียนไปมา |
อย่าทิ้งภัสดา |
ระวังระไวไปพลาง |
| สามีจิตจืดจาง |
จักเห็นคุณนาง |
กลับรักภิรมย์สมสมัย |
| ชั่วดีนี้สุดแต่ใจ |
อาฌาอาศัย |
ไว้เป็นที่ตั้งบังควร |
| อย่าให้ผัวร้างแรมสงวน |
จักเสียศรีนวล |
อนงค์เป็นพงศ์ผู้ดี |
| หญิงใดแรมร้างสามี |
เปรียบเหมือนมาลี |
ไม่มีเจ้าของหวงแหน |
| สำหรับผึ้งต่อตัวแตน |
เบียดเบียนซ้อนแกน |
ก็โรยไป่รื่นรสสุคนธ์ |
| ทาแป้งแต่งเกินสกนธ์ |
สำหรับคำคน |
จักเคาะจักค่อนนินทา |
| แหวนดีจึงมีราคา |
เพราะหัวจินดา |
ประดับสำหรับธำมรงค์ |
| ราชรถย่อมงามเพราะธง |
กวัดไกวงามยง |
ก็เรืองประยศทศตรัย |
| สระบัวเปี่ยมน้ำเย็นใส |
เป็นที่ชื่นใจ |
แก่ฝูงมัจฉาวารี |
| เพลิงพลุ่งมีเปลวอัคคี |
จักรุ่งเรืองศรี |
สว่างกระจ่างแจ่มแสง |
| นารีมีคู่สู่แสวง |
คนย่อมยำแยง |
บ่ห่อนจักเย้ยไยไพ |
| ผัวร้างแรมจิตพิศมัย |
จักตรมตรอมใจ |
เทวษบ่เว้นวายวัน |
| ผัวรักร่วมเรียงเคียงขวัญ |
พักตรผ่องเพียงจันทร์ |
จรัสจรูญเรืองฉาย |
| ย้อนกลับ | หน้าต่อไป | บน |
;